اردوان روزبه / وبلاگ
یک جاهایی هست که قرار نیست حرف از جنس زمان و یا مکان باشه. نمی خواهد حرف از شکست یک باور بزنی. باید خفه شی و گوش کنی. به همان ها که دیگر نباید به روی خودت بیاوری.
امیدوارم یکی در بین رفقایم با «کویتی‌پور» آشنا باشد. بهش بگوید که یک بابایی که رسوا و وطن فروش است و الان ان سوی دنیا نشسته و هر وقت «یاران چه غریبانه» را گوش می‌کند، هنوز یاد یک آدم هایی می افتد. یکی به کویتی پور بگوید لعنت به تو که این سر دنیا رهایم نمی کنی…
