این روزها بهانه هایی پیدا می شود که به هدفم فکر نکنم. بدبینی هایی که می تواند یا درست باشد یا غلط اما حاصلش در مانده گی من می شود. مرارت هایی که می خواهند توروا وادار کنند پای در گل مانده را قبول کنی.
اما به خودم می گویم که فراموش نکن تو برای یک هدف آمده ای. گاهی فکر می کنم انگار آدم ها آمده اند تا به هر بهانه ای بندی بزنند تا نتوانی.
سی ام دسامبر دوهزار و ده
از دیروز فک می کنم در این پایان سال قرار است چه چیز را با سال نوی مسیحی در سال قبل جا بگذارم. تازه دیشب بود فهمیدم که آن چه دارم به جای می گدارم باورم است. انگار با تمام شدن این سال قرار است تتمه باور های من هم به باد برود. از دیشب که یک صحنه متفاوت دیدم که باورش برایم کمی که خیر اصولن سخت بود. انگار آن چه قرار بود به جا بماند فهمیدم ایمانم بود. قبل تر ها از پایین پایین ها شروع شده بود و حالا انگار رسیده به چند آدم انگشت شمار که به نظر می رسد قرار است در همین آخر سالی چون بخار پشت شیشه های ابن مغازه که از پشتش بیرون را دارم نگاه می کنم، باورم به آن ها هم دود شود برود هوا.
فک کن! که در روز سی ام دسامبر دوهزار و ده، یکی از مقدین و متدینین که تو را برای بی باوری ها و لاابالی گری هایت خطاب وعتاب می کرد به وقت محلی ساعت -دو صبح- بفهمی که «گوزو» تشریف دارن.
خدا کند تا همین جا تمام شود. راستی به این باور رسیده ام هیچ باوری را نمی توانم باور کرد. یاد حرف مرحوم صادق خان هدایت افتادم که می گفت: تنها مرگ است که دروغ نمی گوید.
—
قرار است در این شولات بی حساب ذهن یک خر تو خری بشود بیا و ببین. می خواهی بروی با مترو اخر شب بعد یک راه رفتن طولانی و چهار دقیقه و نیم خوابیدن در بیست و چهار ساعت گذتشته به جایی که سر بزاری، بعد تو مترو خوابت ببره و بیدار شی ببینی وسط بیابونی. مترو هم بزنه بیست دقیقه دیگه دوباره می یاد وایستی از سرما چاقو دسته کنی که تا کی بیاد و بعد بیاد ببینی وای نمیسته. بعد تاکسی بگیری کلی زنگ بزنی و جواب بدن و ندن و این حرفا که بلخره بیست دلاری بدی راننده نازنین و اون مثل بز تو چشات زل بزنه که: «یعنی شب عیدی بقیه اش رو هم می خوای؟»
وصیت: اگر جنازه هم بودید تو مترو خوابتون نبره چون معلوم نیست بیدار می شید کجا باشید. چه کاره باشید. چطوری باشید و کی بتونید دوباره برگردید سر جای اولتون.
Morteza Khosravi : روزی یکی از مریدان ابوسعید که عزیز کرده اش بود…به در خانه ایشان رسید.بوسعید احترامش نگذاشت و به همه مریدان و مردم کوچه و بازار سپرد که هیچ کس سلامش را پاسخ ندهد و عزت ش نگذارد.مرید که عزیز همه مردم آبادی بود تمام روز بر دق الباب بوسعید کوبید و گریست…به آبادی هیچ کس جواب سلامش را نداد.دلش شکست و سر به صحرا گذاشت.شامگاهان بوسعید مریدان را خواند که هر یک شمعی بدست گیرید که به زیارت می رویم. به صحرا شدند و مریدان را گفت که به گرد مرید دل شکسته حلقه بنشینند و زیارت کنند که حال او هیچ کس را جز خدا ندارد… و چه سعادتی جز این… .
بیست و نهم دسامبر دوهزار و ده
فک کنید ملت از سرما به قسمت های تهتانی مبارک شان هیتر وصل کرده اند و قدم رو می روند که سرما نخورند و از این سر به اون سر یورتمه می روند که قبل این که دماغشان قندیل بزند به مترو برسند، بعد سرکار خانم دارد با -رسمن- یک فقره مایو دو سه تیکه -فک کنم- خیابان طی می کند.
همین است که می گویند آمریکا دیگر. عمرن که ما چیزمان یخ زد به جای این بابا.
در هر حال لذتی ناجوان مردانه دارد که پشت پنجره رو به خیابان در استار باکس کافه بنشینی و کافه لاته بزنی و گذر عمر ببین.
خب، بله چیزتان خنک می شود اگر بگویم دلم برای یکی هم تنگ شده؟ عیش مرا منقش می کنید با این اظهار فضل؟ بله بله تنگ شده. دوست ات دارم زیاد (روی سخنم به همونی بود که دلم براش تنگ شده).
آی یادت می آید یه زمانی اول نوشته ها می زدم «هوالحبوب»؟ خواستم بگم هنوز هم دوست دارم بنویسم اگر نمی نویسم فقط از لامذهبی است نه کاهش ارادت به تو. خواستم در جریانت بزارم.
اما در بخش دیگر ماجرای امروز این نکته مهم است که خدایی اش خوش خوشانت می شود که با یک آقای متولد «ویرجینا» جلسه داشته باشی و جد اندر جدش هم آمریکایی باشند و در جلسه برایت با فارسی زیبای دری صجبت کند. تازه تو کتابخانه دفترش «صحیفه نور» را کنار کتاب قانون اساسی آمریکا گذاشته باشد. خداییش من هنوز فک ام که افتاده پایین نتوانستم جمعش کنم.
به هر روی قابل توجه همه: «همه چی آرومه من چقدر خوشحالم…»
اما تو باور نکن
🙂
بیست و هشتم دسامبر دو هزار و ده
شده است برای انجام کاری عجله داشته باشی ولی انگار همه چیز دست به دست هم داده اند که دنیا گشاد خانه ای مبارک شود؟ کار امروزم این بود. از هر دیواری بالا رفتم و با لقد به هر دری کوبیدم. همه نیششان تا بنا گوش باز است: «هپی نیو یر!» و بعد فک کردم دیدم فقط باید بنشینم و دهنم را ببندم و به رفت و آمد مردم و بدو بدو ها در خیایان نگاه کنم و حرف مفت نزنم.
به هر روی پایان سال در هر جای دنیا که باشی یعنی بی خیال! فقط وایسا ببین ملت چه می کنن.
بیست و هفتم دسامبر دو هزار و ده
سه روز قبل تا الان گرفتار سفر. بین رفتن و ماندن در شک بین دو سه ماندن و اخر به نیت چهار گذاشتن. سرزمین قطر خشک و بی آب و علف اما دل خوش به المپیک دو هزار و بیست و دو. پرواز طولانی. چهار ساعت منتظر چک حفاظتی ماندن. مامور گفت: «دلخور نشو دیگه بلخره پاسپورتت ایرانیه». بچه های نق نقو. کابوس های عجیب و غریب و اعدام صارمی و سعادت در زندان. جلوی صدای آمریکا یک سنجاب تو سرما امد سمتم دستم رو دراز کردم دستم رو گاز گرفت. خون آمد. سرما گدا کش. من در این سرزمین واویلا با هزار کار نکرده. اسمش را می گذارم امید.
این بود گزارش بیست و ششم تا بیست و هفتم دسامبر
تصمیم دارم از امروز که مسافرم در وبلاگم بنویسم و این بار بایگانی دفترم نکنم. کوتاه تر بنویسم اما بنویسم.
همیشه سفر برای من یعنی چیز تازه و اتفاق برای کشف کردن…
پس از امروز می روم تا دور تازه ای را بازی کنم.
دوحا – اردوان
یک بابایی در جایی که نمی خوام اسم ببرم بگم مثلن در آمستردامه درست داره عین مرحومی که پشتش هنوز داره از اعدام ها توی گور می لرزه یعنی صادق خلخالی رفتاره می کنه.
اول که انقلاب کرد رفت قبر رضا شاه رو خراب کرد و کاخ شاه رو هم مستراب عمومی کرد تا کمی باسن مبارکش خنک بشه…
حالا این یارو هم شده همین طوری، قیافه سایت رو ورداشته عین این صفحه های دو زاری جومولا کرده که به هر حال جیشی هم به قبر رضا شاه کرده باشه!معمول نیست اگر بولدوزر بندازه، جای ساختمونش رو هم چاله بکنه تو خیایون «لینو استراوت» بخش تحتانی اش خنک می شه بلخره یا نه.
علی انجیدنی/ رادیو کوچه
آن بزرگ‌شده در شهر فردوسی کبیر، آن «فوتو‌ژورنالیست» سر به زیر، آن رادیو‌کوچه و کلی مجله را موسس و سردبیر، آن شناخته‌شده در مالزی توسط هر جوان و پیر، مولانا و استاذنا آشیخ اردوان‌خان روزبه ملقب به ژورنالیست سفیر «زیداله اسفاره» از بزرگان طریق بود و با هر کس و ناکس رفیق.
فایل صوتی را از اینجا بشنوید
گویند در شهر بجنورد زاده شد. بزرگان شهر گفتند که شهر را گنجایش بزرگی او نیست و لاجرم او را به مشهد فرستادند تا بزرگ‌تر گردد. «کثراله ابعاده» هم‌چنین نقل است چون قابله‌ای او را به‌دنیا آورد انگشتان دست‌هایش را دید که به شکل مربعی روی هم قرار گرفته است در حیرت بماند و حکمت آن را از پیری فرزانه پرسید. پیر گفت: «این را کادر‌بندی می‌گویند.» قابله گفت: «نوعی مرض است.» پاسخ داد: «فوق‌المرض است.» بدین‌سان که فرد ابتدا خوره عکاسی می‌گیرد و دوربین به‌دست می‌شود و در همه‌جا و از همه‌چیز و همه‌کس نما می‌گیرد و همه را سرویس می‌نمایاند.
آورده‌اند که همه دوران تحصیل را در حال کادر‌بندی گذراند و فرصتی برای خالی‌بندی نیافت پس چون بزرگ شد به آن‌کار نیز مشغول گشت. «آجرک‌اله سعیه» چون جوان رشیدی شد به دانش‌گاه بردندش. گفت: «ای یاران مرا مبرید که من خود محصول روز دانش‌جو‌ام پس نیازی به دانش‌جو شدنم نباشد.» گفتندش: «اعتبار دانش‌گاه به توست ای اردوان! شاخه بی‌جون جدامانده ما! تو بمان! تا دانش‌گاه بماند.» پس ماند آن‌چنان ماندنی.
نقل است که روزی طبع شعرش گل کرده بود و در محفلی وارد شد پس همی خواند: «مرغ باغ ملکوتم! نیم از عالم خاک.» پس همگان از خواندن او خوششان آمد و او را بسیار طعام دادند. چون خواست از در خارج شود نتوانست. پس بانگ بر آورد: «مرغ چاق ملکوتم …….»
گفته‌اند چون خواست که رخت از حیات بربندد همه مریدان و دوستان را بدور خود جمع کرد و گفت: «من اینک از بین شما می‌روم و دو یادگاری از خود برای شما به جای می‌گذارم. اولین آن کوچه است که سردبیری‌اش با خودم باقی می‌ماند و از آن دنیا به هر وسیله ممکن با شما کانکت خواهم بود دومین فرورتیش است که دیگر با من کاری ندارد و شما خواه ناخواه با او کانکت خواهید بود.» یکی از مریدان او را گفت: «یا شیخ، نمی‌توانی او را نیز با خود ببری تا ما هم‌زمان با هردوی شما در آن دنیا کانکت شویم؟» شیخ چون داشت شهادتین را به زبان می‌آورد چیزی نگفت و فقط به انگشت بزرگ دستش اشاره‌ای نمود و از دنیا برفت. خدایش بیامرزاد که سربه زیر زیست و سردبیر رفت.
می گویند تهران این روز ها به دلیل آلودگی هوا خراب است.
این روزها همه جا آلوده شده فقط هوای تهران نیست.
زمین، خاک، مردم و پنجره و باد و مرگ
همه اش آلوده است.
اردوان نوشت 