خب من به این نتیجه رسیدم درسته کرونا حیوان خری است، اما با رعایت فاصله های اجتماعی، نبوسیدن رفقا، دست نزدن به چیزای خطرناک می‌شه حال بهتری داشت.
امروز کنار رودخانه پتومک زندگی قشنگ تر از این حرفا بود. از صبح دلم رهایی می خواست، کلافه بودم. باد که در موی آدم ها می‌وزید، هوایی که رنگ بهار داشت و رودخانه ای آرام که چراغ ها از دور دست اش سو‌سو می‌زد و می‌گفت در ان نقطه های سفید کسانی در لب پنجره خاطراتی را مرور می کنند، حالم را خوب کرد.
حس خوب رها شدن حس خوبی بود…
آدم‌ها نقشی در خلقت‌شان ندارند. آن‌ها بر ضرورت تنازع بقا به دنیا می‌آیند. آن‌ها انتخاب نمی‌کنند بیایند. اما به نظر من آن‌ها انتخاب می‌کنند چطور بیاندیشند، چطور با دیگران رفتار کنند، چطور انتخاب کنند و چطور خودشان باشند.
امروز روز تولد کسی است که به نظر من آموخت فراز و فرود زندگی باید آدم را آدم‌تر کند. آموخت که انگیزه برای زندگی در خوب بودن است. آموخت دیگران را دوست داشته باشد تا دیگران دوستش داشته باشند. آموخت به دیگران حق انتخاب بدهد. آموخت خودش باشد و زندگی را گذر ساده عمر نداند.
از همه مهم تر آموخت چطور دوست باشد و دوست بماند، حتا این روزها که هم‌جواری‌هایمان باهم کمتر از گذشته به نظر برسد.
امروز تولد یک پسر است که فارغ از پسر بودن یک دوست خوب است. کسی که با هیجان هنوز وقتی کاری می‌کند برایت تعریف می‌کند. کسی که خوب بودن را انتخاب کرد، مهربان بودن را دوست داشت و به روزهای بهتر فکر کرد و می‌کند.
اما تولد امسال دامون خان رفیق مصادف شد با راه انداختن یه پروژه جان دار با دختر جنگل. «ته دیگرز» یک کار خوب بود که به نظر من دامون هدیه تولد داد این بار.
دامون!
پسر کوچولوی من حتا با ابعاد بزرگ، تولدت مبارک. مرسی که فقط چهار فصل را نمی گذرانی مرسی که به زندگی‌ام و ات رنگ امید می‌دهی و مرسی که می‌دانی تو همان دامون کوچولوی پر خنده هستی، حتا اگر یک موتور نره غول رویت افتاده باشد. حتا اگر لبت را یک قوطی حلبی پاره کرده باشد و حتا زمین خورده باشی باز هم می‌خندیدی…
بخند تا دنیا همین طور قشنگ باقی بماند. پویا بمان مثل قبل تا باور کنم دنیا هنوز هم جای قشنگی است، حتا این دنیای کرونایی…
تولدت مبارک دامونیکا!
#Tahdigers
من خیلی از این چیزا که یهو ویرال می‌شه و همه برای هم می فرستن حال نمی‌کنم، راستش اصلن هم ناراحت حال این یارو که شاش شتر می‌خوره نیستم، نوش جانش گوشت بشه بره به جونش، نگران اون آدمایی که روغن بنفشه به فینقول‌شون می‌کنن هم نیستم، ایشلا کونشون بشه کون جنیفر لوپز، کور بشه هر کی چش نداره ببینه.
حقیقتش از حوزه شاش خر و شتر و روغن بیایم بیرون هم هیچ حسادتی به کسانی که قالپاق ماشین رو به کون سپاه می کنن ۸۰۰ میلیون پول می ستونن هم ندارم، می ستونن‌اش اصفهونی بود چون یقین دارم اون که چپونده به خشتک سپاه حتمن یه رگه اصفهونی داشتس!، نوش جانش که تو اون تیمارستان تونسته کاسبی کنه به تخمش هم مردم بدبخت نباشه.
اما الان از صبح چند باری این ویدیو رو دیدم بیشتر از همه نگران یاس فلسفی شتره شدم. یعنی ما تمام بنیان های ذهنی زبون بسته رو بهم ریختیم. حیونکی تا شب هی خیره می شه به گوشه دیوار بعد آهی می‌کشه می‌گه:
تِف! ااا دیدی شاشه رو سر کشید؟
و عاشق زیر باران و در شبی خیال انگیز در کنار جاده‌ای خلوت در حالی که ته استکانی خورده بود تا جسورتر باشد، گفت: دوستت دارم…
فکر می‌کردم کاش می‌توانستم بیابمشان، شاید در خانه سالمندان، شاید در یک بالکن رو به غروب بر روی یک ویلچیر، شاید الزایمر، شاید تمام.
می‌گفتن معجون مدتی فروشش ممنوع شده بود، یاد فیلم نهنگ عنبر می‌افتم، ملت می‌خوردن کله شون ورم می‌کرد. اما اوج معجون خوری تو مشهد شبای جمعه بود، شلوارهای ساسن دار و پاشنه تخم مرغی با پشت موهای بلند و دخترهای با مانتوهای اپل دار که از بلندی مثل بادبان کشتی باد می‌خورد که:
دِداش دو تا معجون واسه بدِنْ!
میدون تقی آباد غلغله می‌شد از معجون خورهایی که شب تعطیل زده بودن پی صفا.
راستش نمی‌دونم واقعن معجون اصلن مفید بود یا نه اما برای نامزدا مثل حکم هوا بود برای بشر!
عشاق معجون خور همه بساط می کردند دور و بر معجون فروشای مشهور، میدون تقی‌آباد، شیرنارگیل فروش میدون شهدا و میدون سوم اسفند سابق که شهرداری خودشو پاره کرد و اسم ده دی رو نتونست تو پاچه ملت کنه.
من اما معجون خور نبودم! ته تخلفات کله گنده کن من، شیر نارگیل میدون شهدا بود با کیک‌های تخم مرغی که عمله خفه کن بود و مثل منو کارشون راه می‌انداخت.
من معجون خور نبودم اما هیچ وقت نفهمیدم چرا ممنوع شد، شاید بیضه اسلام به خطر می‌افتد.
نصفه شبی یاد اون معجونای ولایت افتادم، ویرم گرفت معجون بسازم.
شاید کمی دیر بود، هیچ وقت نشد شلوار ساسن دار بپوشم و پشت مو بلند کنم، چون اصلن هیچ وقت پشت مویی نداشتم…
پر واضح است که من یا بعد قرنطینه تبدیل می شم به یک آشپز چیره دست که نمک رو آخرش مثل اون یارو ترکه «نصرت گوکچه» از بالا می ریزم روی لباسو شلوار و خشتکم و بعد می ریزه روی غذا یا یک دیوانه که باید ببندش به تخت. مشغول پیدا کردن راه های مختلف برای تداوم حضور مستحکم و دشمن شکن در خانه ام.
دیروز تصمیم گرفتم چلو گوشتی بپزم لذا این چیزی که می بینید محصول یک پروژه حدود ۸ ساعته است. چلو گوشت بره که با شراب قرمز طبخ شده. به همراه برنج با روغن زرد!
عارضم که منتور و رهبر آشپزی من پس از این که به من راهنمایی کرد برنج چطور بپزم بار قبل پس از رعایت همه جوانب یه برنج پختم که با بیل از ته دیگ کنده نمی شد. بعد استاد بزرگ دختر جنگل فرمودند:
ای ی ی یادم رفت بگم دم کنی کی روش بذارین!!
این شد این دفعه با رعایت همه جوانب چنین چیزی بار زدم که خودم دیدم بی خود نیست اصلن شراب حرامه! یه طعم ملسی به خودش گرفت که اصلن تحولی در من ایجاد کرد کمپرس!
خلاصه این گام بعدی من من در اشپزی رو شاهد هستید. به امید تولید خود کفای کوفته تبریزی و آش رشته در همین آشپزخانه نحیف.
اردوان نوشت 