اردوان روزبه/ روز هشتم
توضیح مهم!
ما از روز اول تو لیست خرگوش ها بودیم و اسممان از قلم افتاده بود. بعد که بردنمان سینما فیلمی که «به اسم دموکراسی» نام داشت را بنشانندمان. عرق سرد از وسط تیره پشت و مهره گردن شروع به ریخت و ریز کرد تا وسط قارچ مبارک. (می گویند از یک منافق کوردلی می پرسند: تا بحال «قارچ» خورده ای؟ می گوید: «قارچ» که نه. اما فکر کنم یکی – دوباری «جر» خوردم). که خوب در همان جا بیادمان آورد که ای دل غافل! تا به الان پس این پول های مشکوک شستشو شده و اتو کشیده که والده غضنفر خرج خرید «فیلانه» (پ.ن: همان چس فیل خودمان) می کرده و به خورد این بچه های حرام لقمه می داده در اصلش مال «سورس و ویلسن» و گوریل انگوری و هر چیز دیگری که می توانید فکر بکنید، (همین الان فکرتان را بکنید ها، چون بعدن ممکنه زیاد فکر کنید و زیاد یادتان بیاید) بوده است لذا از همان جا اولین کار های اورژانسی که انجام دادیم:
یک. نام ستون و شیوه کار را به ستون «آشپزی روز» تغییر کاربری دادیم. لذا از این پس به دنبال روش طبخ غذاهای کاملن ایرانی که مایه حسادت فرنگی ها هم هست در این ستون باشید. ما از اول هم فقط آشپزی نویس بودیم، ریزه ریزه هی داد دست ما این مصطفا انتحاری و گفت:…یه پک بزن هیچ کاریت نمیشه و ما هم هی زدیم آخرش اون شد. وگرنه از اول ما خودمان دنبال یک کار دیگر بودیم و آلوده شدیم و در نهایت حاضریم جبران کنیم.
دو. هرگونه خرید، فروش اجاره و غیره این ستون کاملن تکذیب و آماده گی هرگونه مذاکره قبل از راهی شدن به سوی دموکراسی هستیم.
سه. بابا، جان مادرتان بی خیال بشین دیگه. ما اهل نارنجی و قرمز که هیچ حتا از دیدن صورتی کم حال هم دچار درد زایمان می شویم.
چهار. می گن طرف میره سوار اتوبوس میشه تا بلیط اش رو می ده به راننده، راننده پاره می کنه. به نفر بغلی می گه: فکر کنم آقای راننده امروز خیلی عصبانیه. لذا شما امروز عصبانی هستی داداش وگرنه ما آخر حسن نیت هستیم.
اما غذای سفارشی امروز:
مواد لازم: مقداری کلم توپ. بسته به میزان مهمان ها. گوشت وارداتی برزیلی. یک عدد گوجه فرنگی (حمل به وسیله اتومبیل ضد گلوله. این ستون در مورد حفظ جان شما تضمین نمی کند). فلفل و سبزی و ادویه به مقداری که جونتون می خاره و یک سری آت و اشغال دیگه به مقدار مصرف داخلی.
طرز تهیه: ابتدا دست های خود را شسته و رسمن برای قیمت گوجه فرنگی تشکر و قدردانی می کنیم. تا دلمه کلم مان تبدیل به کوفته تبریزی نشود. همه این مواد را می ریزیم توی دیگ زود پز و می رویم دنبال نگاه کردن برنامه هیجان انگیز «دستگیری اوباش با آفتابه به گردن». بعد از دیدن برنامه چون از هرچی چیز مخملی و نارنجی و قرمز و گل باقالی حالمان یک جوری می شود( البته نویسنده منظورش یه برنامه دیگه بود. شما در جریان باشین) به سمت کمد لباس می رویم، اما چون کارمان ممکن است به درازا بکشد می آییم سر دیگ و یک هم شتری می زنیم. بعد هرچی لباس مخمل داریم می رویم اول در آبریزگاه با قیچی رشته رشته می کنیم و سپس لای بقیه آشغال ها در طول چند روز از منزل تخلیه می کنیم. (این شامل نارنجی های زیر و مخمل های رو و کلیه رنگ های مشکوک می شه برای خودتون می گم). آهان داشتم می گفتم. بعد می گیرید تو دستتون (برگ ها رو) و یک ملاقه از اون یارو رو می ریزید روش ( مواد مخصوص داخلشو)، اونوقت جمعش می کنید برگاشو دورش می پیچید و می زارید کف اش (دیگ کزایی رو عرض می کنم). بعد تا خرخره پرش می کنید و در آخر می پاشید روش (شریت ریواس را) البته با انصاف! خوب پاش می دید که به همش برسه. آن گاه می زارید شعله تا ته بره بالا چون هنوز گاز کوپونی نیست. در حدود فرصتی که دارید با رعایت کلیه شئونات و دقت در این که چیزتون کوتاه نباشه، مدل موهاتون به سبک مستجهن آرایشگرتون توش هنر نمایی نکرده باشه، رنگش خوب باشه و خلاصه بقیه چیزا… می رین تا سوپر سر محلتون ( البته تو نارمک ارزون تره، محله بر و بچز) و یک دوغ دبش هم می زنین تو رگ، غذای امروز شما آماده است.
اما نتیجه اخلاقی که از این غذا می شود گرفت: «کوله پشتی» نگاه کردن آنهم از نوع مخصوصش در حین خوردن دلمه کلم، ناراحتی معده و آروغ می آورد برای هردو (من، فرزاد حسنی، سردار) لذا بپرهیزید شدید.
ممکن است در حین خوردن دلمه با سوس ریواس یک هواپیما از نوع آموزشی اش در حیاط خلوت پشت خانه تان بیفتد، لذا همیشه یک لیوان برای گلو گرفته گی از هول، بیل برای خاموش کردن آتش (شنیدید که یک یارو را می برند بیمارستان برای سوختگی اش، بعد عکس می گیرند می بینند تمام استخوان هایش شکسته است، بعد تازه می فهمند که رفقای یارو، وقتی آتش گرفته است او را با بیل خاموش کرده اند)، یک عدد موچین برای بیرون کشیدن خار مغیلان غم مخور، دو عدد پاشنه کش برای این که شاید قسمت شد و ما هم توانستیم و اقلن کم کاری نکرده باشیم، کارت سوخت برای اعتماد به نفس و داروی نظافت، حتمن همراه داشته باشید.
اردوان نوشت 