از دو روز پیش که از مرگ حسین عرفانی با خبر شدم وسوسه بودم یک فیلم خوب دوبله شده ببینم. دوبله کار خاصی است، ما خیلی از قهرمان‌های فیلم‌های قدیم‌مان را با شیفته‌گی دوست داشتیم چون بیانی آشنا داشتند. این هنر کسانی بود که پشت صحنه آن‌ها را با ما همراه می‌کردند. کلارک گیبل، هنفری بوگارت و دین مارتین شاید برای من ایرانی بدون این صدا پیشه‌ها قهرمان‌های دوران کودکی و نو جوانی ما نبودند.
اما فارغ از همه چیز امروز که نشستم و فیلم «ربه‌کا» اثر حضرت هیچکاک رو با دوبله عالی دیدم راستش حس کردم فیلم‌های خوب قدیمی انگاری ده پله بالاتر از سینمای امروزند. خوش ساخت، داستانی پیوسته و حسی خوب از روایت یک قصه با صدای جادویی و ماندنی دوبلورها. کسانی که دیگر این روزها با «زیر نویس» قدرشان دانسته نمی‌شود و صنعت‌شان ابتر ماند.
