این شعر بخشی از زندگی من بود. وقتی که بارها و بارها می نشستم و لبه تاریکی رو می دیدم. حرف های داریوس جدبرگ که می گفت: «دانستن مردن است» و کریون وقتی مجنون وار فریاد می کشید در پارکی خالی که «اما» دخترش رو صدا می زد. زمزمه می کردم این شعر ویلی نلسون رو.
مرهمی بود زمان به سال صفر
آنک قصه آغاز شد
انتخاب یک همسر
محبت مردی تنها
پیوندی ناگسستنی
اما چه به سادگی توفید،
طوفان مرگ
آنگاه که آن دو آن‌گونه به هم می‌آمدند
آنک تنهایی و درد
مرد همچون کودکی گریست
همچو پلنگی در نیمه‌شب نعره برکشید
اسبش را زین کرد و دل کند و گریخت
مرهمی بود زمان به سال صفر
نگاه کن زمان در گذر است
مگر می شد فراموش کند
هر‌چند کوشید و کوشید و کوشید
در انبوه خاطراتش هنوز
برق نگاه معصومانه او می‌درخشید
و بارها همچون کودکی گریست
همچو پلنگی در نیمه‌شب نعره برکشید
اسبش را زین کرد و دل کند و گریخت
مرهمی بود زمان به سال صفر
| Time of the Preacher |
It was the time of the preacher when the story began
Of the choice of a lady and the love of a man
How he loved her so dearly, he went out of his mind
When she left him for someone, she’d left behind
An› he cried like a baby
He screamed like a panther in the middle of the night
An› he saddled his pony
An he went for a ride
It was the time of the preacher in the year of 01
Now the preachin› is over and the lesson’s begun
[BREAK]
But he could not forgive her
Though he tried and tried and tried
And the halls of his memories
Still echo her lies
He cried like a baby
He screamed like a panther in the middle of the night
An› he saddled his pony
An he went for a ride
It was the time of the preacher in the year of 01
Now the lesson is over and the killin’s begun
[BREAK]
It was the time of the preacher in the year of 01
An› just when you think it’s all over, it’s only begun
اردوان نوشت 