یکی از راه‌های ارتباط با جامعه داخل برای من فیلم ایرانی دیدنه اتفاقن فیلم «شخمی» نشانه‌های روشنی است که ارتباط را حفظ می‌کند.
فیلم به طبع سفارشی «الف امنیت» که به نظر می‌رسه شبکه سه پخش کرده سوژه‌اش یک عملیات رهایی گروگان توسط «نوپو» است. پلیس‌های زبده با تجهیزات مقبول و کلاه‌های کشی مشکی و فرمانده مقتدر، که در یک عملیات رهایی گروگان فقط یکی شان خشتکش ظاهرن پاره می‌شود و یکی هم دستش اوف می‌شود وتمام.
فیلم البته مثل همیشه می‌زند به خیمه‌های کربلا: جامعه مجازی که عجب چیز مخربی است!
راستش را بخواهید من از اولین روزهایی که یگان‌های «امداد» در ابتدا، بعد‌ها یگان ویژه و بعد شد نوپو، به دلیل گزارش‌هایی که تهیه می‌کردم، آشنایی دارم. اما «نوپو» یا «نیروی ویژه پاد وحشت» که به طبع مثل همه دنیا یک یگان عملیات ویژه برای دست‌گیری قاتلان حرفه‌ای، آدم ربایان و دشمن زار و زندگی مردم باید باشد، در پی خیلی از اتفاقات، در ایران نشد. پلیسی که به طبع به عنوان یک نیروی خالص حامی امنیت مردم قلمداد بشه، کاری ندارم که آیا واقعن در بقیه جاهای دنیا هم تمام و کمال حامی هست یا نه، نتونست از لاک حامی یک حاکمیت توتالیتر به پوسته یک همراه مردم در بیاد.
کسی که در خیابان از نوپو برای اعتراض دانشجویی کتک خورده باشد، کسی که در خیابان زیر ماشین نوپو در روز عاشورا له شده باشد، کسی که به جرم اعتراض مدنی نوپو او را زده باشد متاسفانه هیچ وقت باور نمی‌کند «نوپو» همان نیرویی است که در مقابل دشمن جان و آرامش مردم خواهد ایستاد.
گو این که تجربه در ایران به دفعات ثابت کرده نوپو به موقع و حسب اتفاق داستان در این موارد روبروی جان و آرامش مردم ایستاده.
با کمال تاسف فارغ تولیدات شخمی از این دست، این اعتبار را نه مردم یا مثل همیشه «عوامل بیگانه» که خود مکانیزم بد حاکمیت از سکه انداخته است.
اردوان نوشت 