اردوان روزبه / وبلاگستان
به طور کلی از نظر علم «آلت پریش شناسی» که علمی مدرن و پیش‌رفته است. آلت پریشان به دو دسته «خفی» و «جلی» تقسیم می‌شوند. دسته دوم، -از دوم بریم به اول مزه اش بیشتره- عرض می کردم، دسته دوم کسانی هستند که در کل آلت‌شان پریش است و هیچ ابایی هم از ابراز ندارند، انکار هم نمی‌کنند و تکلیف همه را خودشان، با خودشان روشن می‌کنند. در خیلی از موارد خیلی هم این دسته آلت پریش «کول» هستند، موجب شادی اطرافیان و حتا روح رفته‌گان هم می‌شوند.
اما دسته اول آن دسته‌ای هستند که «آلت پریش خفی یا آلت پریش مخفی» خوانده می‌شوند. این عده پریشیدن از سر و کل و هیکل و سکنات و وجناتش‌شان می‌بارد اما چون دچار حالت «جذبه دیگر خر پنداری» هستند، تصور شان این است که بقیه تصور دیگری از آن‌ها دارند. نکته این است که این دسته هم آلت پریشی از سر و کول‌شان می‌برد اما خیال می‌کنند که بقیه نمی‌دانند که می‌بارد.
روان‌شناسان علم نوین آلت پریش شناسی بالینی معتقدند برای حفظ سلامت روحی، جیبی، حسی و بدنی خود -چون آن ها معتقدند دسته خفی را باید ول کنی تا در کثافت خود غلطان غلطان کنند- فقط کافیست آرام و شمرده زیر لب بگویید:
– خر خودتی!
پ.ن: اگر جناب پریشان پرسید چیزی گفتی؟ باید زود بگید: بله! اتفاقن الان ذکر خیر شمابود.
