رو پست قبلی از چهار شنبه سوری ایرانی تو مالزی نوشتم. از این که دانشگاه هنر با حمایت از اون ها جشن ملی ایرانی رو برای دانشجویان ایرانی اش بیاد ماندنی کرد. جوهر اون پست خشک نشده بود که چشمم به خبر جزغاله شدن 22 دانشجوی دانشگاه خیام مشهد در بازگشت از اردوی راهیان نور در جاده اندیمشک افتاد. بغض گلو گرفت. خدا رو گواه می گیرم نتونستم حتا برای یک دم خودم رو جای اون مادر و پدری بذارم که سفره هفت سین چیدند و منتظر بودند تا فرزند دانشجو از راه برسه و خانه را روشن کنه.
22 نفر در تصادف با تانکر نفت کش جزغاله شده اند. می فهمید لعنتی ها؟
اردوهای راهیان نور هر ساله دم عید برگذار میشه و بچه های ایرونی رو می برن تا شلمچه ببیند، تا مقتل شهدای ایران رو از نزدیک بشناسن. هر سال هم همین جاده می شه مقتل همین بچه های پاره تن که یا تکه تکه می شن و یا جزغاله. پس کی قراره برای بازدید از مقتل این بچه ها اردو برگذار بشه؟.
روی صحبتم با همون احمق های بی در و پیکریه که آمار بازدید کننده از جبهه های جنوب رو فقط در لیست هاشون می بینن و دلشون خوشه با چندر غاز فرهنگ جبهه رو بردن پشت جبهه. شرم نمی کنین؟ مو بر بدنتون راست نمی شه؟
اگرکمک بلاعوض به برادرای عراقی رو یکم ماست و دوغشو کم کنین. می تونین ور دارین با امنیت بیشتری «فرهنگ سازی» کنین خیر سرتون.
داشتم مقایسه می کردم بین دانشگاه هنر در مالزی و چهارشنبه سوری و اردوی راهیان نور در ایران.
از بی حرمتی هاتون لجم می گیره. عقل کل ها.
واقعا متاسفم این چه طرز حرف زدنه!
اولا شما اگه واقعا دلتون واسه اونا سوخته یکم احترامشون رو نگهدارید چه اصطلاحیه»بچه های جزغاله و…». من به عنوان یکی از دوستها و همکلاسی اونها خیلی ناراحت شدم.شمایی که دم از حرمت میزنی …
ثانیا این حادثه دلخراش فقط برای راهیان نور اتفاق نمیفته ، مشکلیه که متاسفانه در کشور ما هست و هر ساله کشته میده .پس لطف کنید و این اردو رو زیر سوال نبرید.
ثالثا شما چرا خودتو طلبکار میبینی؟ من که از نزدیک اونا رو میشناسم می دونم که شهادت خواسته قلبیشون بود و همین موضوع هست که باعث شده کمی قلب خانواده هاشون تسلی پیدا کنه و تحمل این مصیبت براشون آسونتر بشه.
من فکر میکنم این داغ اونا نیست که شمارو ناراحت کرده و از کوره دررفتید بلکه بغضها و کینه های سیاسیه
ان شاالله خدا رحمت بیکرانش رو شامل حال اون بچه های واقعا گل بکنه و به ما هم کمک کنه که بتونیم همیشه منصفانه قضاوت کنیم.